Emisja pieniadza papierowego

W emisji pieniądza papierowego zyskuje władza pieniężna dodatkowe źródło dochodów. Ponosząc tylko koszty papieru i druku zdobywa środki nabywania towarów i usług. Puszcza w obieg bezwartościowe symbole i w zamian za nie zabiera z cyrkulacji określoną ilość wartości. Nie-ekwiwalentność ta dotyczy w normalnych transakcjach tylko poszczególnych, z osobna wziętych aktów wymiany pieniądza papierowego na towar i towaru na pieniądz papierowy. W aktach sprzedaży i kupna towaru za pieniądz papierowy. traktowanych łącznie, wymiana jest ekwiwalentna i nie może stanowić dodatkowego źródła dochodów dla zwykłych kontrahentów, uzyskują oni bowiem pieniądz papierowy za wartości w formie towarowej. Poza zastępowaniem przez państwo bicia i psucia monet emisją pieniądza papierowego, znana jest także inna, ?bankowa” droga jego powstawania: bank zawiesza wymienialność na złoto swych pieniędzy kredytowych, banknotów, które faktycznie stają się przez to p.p., choć zachowują, jak np. obecne dolary czy funty, swą dotychczasową postać zewnętrzną i nadal noszą na sobie pisemne zobowiązanie wymienialności, będące tylko czczą formalnością.  Pieniądz papierowy spotykamy już w starożytnych Chinach, w czasach nowożytnych zaś przejściowo od 1690 i od 1775 w koloniach angielskich w Ameryce Północnej, od 1716 i od 1783 we Francji, od 1769 w Rosji, w czasie powstania 1794 w Polsce, od 1797 w Anglii.